Οδοιπορικό στην Πελοπόννησο με Mazda CX-7, Seat Altea 4 freetrack & Subaru Forester 2.5 XT

Εκεί όπου οι αναμνήσεις μας έγιναν στάχτη

Χωρίς συγκριτική ή κριτική διάθεση διασχίζουμε την πυροπαθή Πελοπόννησο, ακολουθώντας τα αχνάρια των προ εικοσιπενταετίας Pάλλυ Ακρόπολις, εκμεταλλευόμενοι τις παντός εδάφους δυνατότητες των SUV.

KEIMENO: NIKOΣ TΣAΔAPHΣ
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: BAΣIΛHΣ ΓIANNAKOΠOYΛOΣ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 13-14 Σεπτεμβρίου
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ: Mazda CX-7, Seat Altea 4 freetrack, Subaru Forester 2.5 XT
OΔΗΓΟΙ: Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης, Σωτήρης Τσαντίλης, Βασίλης -BG- Γιαννακόπουλος, Νίκος Τσάδαρης
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Μέγαρα-Κόρινθος-Τρίπολη-Ανδρίτσαινα-Ολυμπία-Κυπαρισσία-Μεγαλόπολη-Ταΰγετος-Σπάρτη-Γεράκι-¶γιος Πέτρος-Τρίπολη-Κόρινθος-Μέγαρα
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ Ε.Δ.: 745x3

Η ιδέα είχε τη συνήθη αφετηρία, το πουθενά... Κάπου μεταξύ επιστροφής στα... θρανία της δουλειάς, αδιαφορίας για το εκλογικό ματς μεταξύ των δύο «αντιπάλων» και απέραντης θλίψης για όσα είδαμε/ακούσαμε αναφορικά με την καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας σε συνδυασμό με την άδικη (;) απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, ακούστηκε η φράση: «Ρε, γμτ, κάηκαν οι ειδικές διαδρομές όπου μεγαλώσαμε».
Αυτό ήταν. Το σκηνικό στήθηκε σε χρόνο dt και παραμονές εκλογών αψηφήσαμε τις κορυφαίες προεκλογικές συγκεντρώσεις των Μαυρογιαλούρων του έθνους, βάζοντας πλώρη για την ξεχασμένη -τουλάχιστον από τα ΜΜΕ- πελοποννησιακή ύπαιθρο, όπου οι εκάστοτε εθνοπατέρες «φάγανε, φάγανε, φάγανε...», αλλά μόνο στάχτη και αποκαΐδια αφήσανε.
Αφετηρία, το κέντρο εκπαίδευσης της Safetrack στα Μέγαρα, όπου οι συμμετέχοντες μοιράστηκαν δημοκρατικά (λοιπόν, εγώ θα πάρω το Forester...) το πλέον καλτ SUV της αγοράς, το τουρμπάτο Forester, το ήδη πολυσυζητημένο Mazda CX-7 (το Cayenne του φτωχού;) και την έκπληξη της Seat, που αγνόησε την περιορισμένη εμπορική επιτυχία του Altea, εισάγοντας το freetrack, μια έκδοση που ουσιαστικά ανήκει στην κατηγορία κροσόβερ, αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις στον κόσμο, οπότε λέγε SUV και κανένα πρόβλημα.
Εκ πρώτης όψεως, οι τρεις «συνοδοιπόροι» μας δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους. Το «Σουμπ» είναι πλέον κομμάτι του... σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού και, παρ’ ότι μοιάζει με στέισον, έχει καταχωρηθεί στα τζιποειδή, κάτι που του αξίζει άλλωστε, αφού έχει το πλέον γνήσιο σύστημα τετρακίνησης, μια απίστευτα αποτελεσματική ανάρτηση και την καλύτερη συμπεριφορά εκτός δρόμου της κατηγορίας.
Δίπλα του, το ογκώδες Mazda έμοιαζε το πιο τζιπ απ’ όλα, αλλά η πλύση εγκεφάλου, λόγω της διαφήμισης με αγωνιστικούς ήχους και της έμφασης στους 260 ίππους, μας έκανε όλους να περιμένουμε τη σειρά μας για να κάνουμε πραγματικές ειδικές διαδρομές με το γκάζι στο πάτωμα.
Παραδίπλα το Altea 4, με τους ογκώδεις προφυλακτήρες, τις πλαστικές φάσες γύρω γύρω και το ψηλωμένο αμάξωμα, έμοιαζε για μετατροπή του βασικού μοντέλου, αλλά, προσέχοντας καλύτερα, καταλάβαινες πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ.
Η διαδρομή μέσω των Ε.Ο. προς Κόρινθο και μετά προς Τρίπολη δεν ήταν όσο απελπιστική περιμέναμε. Τελικά, η φυσική αναδάσωση δουλεύει στη χώρα μας, τουλάχιστον καλύτερα από την τεχνητή, που βρίσκεται σε ποσοστό 0,5%... Τα καμένα δάση της Κινέτας και των Γερανείων έχουν ήδη πρασινίσει, εκτός βέβαια των περιπτώσεων όπου οι οικισμοί κοντεύουν να φτάσουν στις κορυφές...
Περνώντας το κανάλι και ακολουθώντας την πινακίδα για Τρίπολη, είδαμε τα αποτελέσματα της μεγάλης φωτιάς στον Ακροκόρινθο. Όλα μαύρα και άραχνα. Ακόμα και τα βράχια! Έκπληξη το πώς η φωτιά πέρασε την Ε.Ο. και έκαψε το δάσος κοντά στο Σπαθοβούνι, αφού από το σημείο όπου πήδησε η βλάστηση ήταν λίγη και χαμηλή. Κρίμα. Οι σύγχρονες ε.δ. στην Κόρινθο μαύρισαν για τα καλά. Σπαθοβούνι, Χιλιομόδι και κάτι από Αθίκια. Μη χειρότερα.
Το καραβάνι, πάντως, ταξίδευε ιδανικά, με το CX-7 να σέρνει το χορό, όντας αθόρυβο, με υψηλής ποιότητας κύλιση, εντυπωσιακές επιταχύνσεις στις μεσαίες στροφές και πολύ καλά φρένα.
Στα ίσια δίπλα του το Altea 4 μοιάζει σαν Leon FR, με 200 ροπάτους ίππους, άριστη θέση οδήγησης, πολύ καλή κατευθυντικότητα και ανάρτηση GT.
Αντίθετα, το Forester δείχνει τη δυσαρέσκειά του για τους ανοιχτούς δρόμους, παρά το ότι είναι τουλάχιστον το ίδιο γρήγορο με τους «συνταξιδιώτες» του και σίγουρα αυτό με την καλύτερη ροπή. Βαρύς, πολύ βαρύς συμπλέκτης, τραχύτητα κύλισης, αεροδυναμικοί θόρυβοι αλλά και υποδειγματικό κιβώτιο, εντυπωσιακά ενδοτική ανάρτηση και ικανοποιητική ευστάθεια στα πολλά χιλιόμετρα.
Ανάμικτες οι εντυπώσεις και από τις καμπίνες. Mazda και Seat έχουν μεγάλους χώρους για επιβάτες, αρκετές, αν και όχι πάντα πρακτικές, θέσεις για μικροαντικείμενα και πλήρη εξοπλισμό, που στο δεύτερο γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον προσόν, αν αναλογιστούμε πως η τιμή είναι μόλις τριάντα χιλιάδες για το πλήρες πακέτο της δοκιμής μας.
Αντίστοιχα, το Mazda που οδηγούσαμε κάνει κάπου κοντά στις σαράντα χιλιάδες, ενώ κάπου εκεί βρίσκεται και το σίγουρα λιγότερο εξοπλισμένο Subaru. Η είσοδος στο εσωτερικό του τελευταίου, ειδικά αν έχει προηγηθεί εμπειρία στα άλλα δύο, φέρνει στο μυαλό τη λέξη «τσουρούτικο»...
Κάθεσαι ψηλά, δε χωρούν τα πόδια σου, έχεις γύρω σου μόνο τα βασικά. Φτώχεια... καταραμένη, αλλά ταυτόχρονα σοβαρότητα στη σχεδίαση, καλή ποιότητα (παρά το ότι το συγκεκριμένο ήταν πολυβασανισμένο...) και συνέπεια στον καταναλωτή, που δε χρειάζεται κάθε δύο χρόνια να αλλάζει μοντέλο. Δέκα χρόνια τώρα το Forester παραμένει σχεδόν ίδιο, με ελάχιστες επεμβάσεις που απλοποιούν/ομορφαίνουν ένα σχεδόν διαχρονικό σχήμα.
Από την άλλη, το CX-7 εξωτερικά ταξιδεύει τη σκέψη και σε... ομοειδή μοντέλα άλλων κατασκευαστών, όντας συνολικά στιβαρό, όμορφο έως και εντυπωσιακό, ενώ εσωτερικά, αισθητικά, είναι αυτό που λέμε «αμερικανιά», με ικανοποιητική εργονομία και καλή ποιότητα κατασκευής. Μεγάλο μειονέκτημα αποτελεί η τυφλή γωνία αριστερά του οδηγού, λόγω της κεκλιμένης κολόνας οροφής, κάτι που αντιληφθήκαμε αμέσως μόλις αρχίσαμε να ανηφορίζουμε πάνω από το παλιό στρατόπεδο της Τρίπολης με κατεύθυνση το Χρυσοβίτσι. Χάνεις τη στροφή κάθε φορά και πρέπει ή να κοιτάξεις από το πλαϊνό κρύσταλλο ή σχεδόν να σταματήσεις. Ελαφρώς λιγότερο ενοχλητικό το ίδιο πρόβλημα στο Altea, ενώ στο Forester η ορατότητα δεν έχει κανέναν περιορισμό.

Χρυσοβίτσι, Ελληνικό, Σέκουλας, Ολυμπία

Με αυτά και άλλα διασχίσαμε τον Τσελεπάκο, το Χρυσοβίτσι και σταματήσαμε στη διασταύρωση για Λυκόχια. Εκεί το 1984 (αυτόν το χάρτη βρήκαμε από τα παλιά, χάρη στο προσωπικό αρχείο του Νίκου Γενεράλη) ξεκινούσε η ομώνυμη ειδική που έβγαζε στη Μεγαλόπολη.
Λίγο μετά, διασταυρωθήκαμε με την ε.δ. της Αλωνίσταινας, κάπου πίσω από την πασίγνωστη Στεμνίτσα - και μας έπιασε η ψυχή. Το παρθένο ελατοδάσος της περιοχής έχει καεί σε ποσοστό σχεδόν 50% από παλιά πυρκαγιά, χωρίς να έχει φυτρώσει ούτε δεντράκι στα καμένα. Λέτε έτσι να γίνει και στην Πάρνηθα;
Ας είναι. Πιο κάτω στρίβουμε αριστερά για το Ελληνικό, το χωριό του Αβραμόπουλου (το έχει κάνει κούκλα από τότε που ήταν δήμαρχος Αθηναίων...) και στην ειδική του οποίου οργίαζαν το Escort του Βάλντεγκααρντ, το «131» του ¶λεν και τα άλλα... τέρατα της εποχής που βλέπουμε στις ταινίες του Νίκου Γραμματικόπουλου.
Αναζητώντας τα αχνάρια της ασφαλτοστρωμένης πλέον ειδικής, σταματάμε προκειμένου να καταλάβουμε αν το καμένο τοπίο αφορά τη σύγχρονη πυρκαγιά. Όχι δεν ήταν.
Τα έντονα σημάδια της μεγάλης καταστροφής γίνονται αντιληπτά λίγο μετά, όταν αντικρίζουμε την περικυκλωμένη από... μαύρη μαυρίλα Καρύταινα. ¶γιο είχαν που η φωτιά δεν μπήκε μέσα στο ιστορικό χωριό.
Ακολουθώντας τη διαδρομή για Ανδρίτσαινα, το τοπίο μαυρίζει ολοένα και περισσότερο. Λίγο πριν πιάσουμε τον κατήφορο, με την άκρη του ματιού βλέπουμε την πινακίδα: Μάτεσι 5 χλμ.
Ωπ! Αυτό το ακούγαμε συχνά πυκνά από τα δελτία των ΜΜΕ για περίπου μία εβδομάδα.
Το κομβόι τα πίσω εμπρός και στου Μάτεσι την ολόμαυρη ράχη.
Όλα κάρβουνο. Ακόμα και οι κορμοί έχουν γίνει στάχτη. Εδώ η φωτιά δεν έτρεξε, αλλά έμεινε και έκανε... καλή δουλειά. Η ατμόσφαιρα βαραίνει, οι εκφράσεις σκυθρωπιάζουν, η αγωνία έκδηλη και τα ερωτηματικά σαφή: Mήπως η επιλογή μας να περάσουμε μέσα από το χωριό είναι βεβήλωση; Να γυρίσουμε πάλι πίσω; Κι αν συνεχίσουμε τι θα δούμε; Πώς θα μας κοιτάξουν οι κάτοικοι; Η απάντηση ήρθε μερικές στροφές μετά και ήταν η εικόνα που σφράγισε όλο μας το ταξίδι, μόνο που θα προσπαθήσουμε να σας την περιγράψουμε με λόγια, γιατί ο φωτογράφος μας δεν άντεξε, δε σκέφτηκε καν να σηκώσει τη μηχανή.
Το κοπάδι αριθμούσε λίγα πρόβατα που σήκωναν συννεφάκια στάχτης, ψάχνοντας βοσκή στο μπαρουτιασμένο τοπίο. Φρίκη... Μια φρίκη αποτυπωμένη στο βλέμμα του βοσκού, που κυριολεκτικά σερνόταν στην άκρη του δρόμου με μάτια απλανή και παγωμένα. Τα τρία αστραφτερά αυτοκίνητα που φάνηκαν από το πουθενά μπροστά του σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Το νεύμα χαιρετισμού ενός από εμάς κόπηκε στη μέση. Ντροπή... Ενοχλήσαμε; Ξαφνιάσαμε; Μπααα...
Ήταν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ γι’ αυτόν - ή μήπως γι’ αυτήν; Ναι, αλήθεια. Τέσσερις έμπειροι σε τέτοιου είδους αποστολές δεν μπορούν να απαντήσουν αν ο βοσκός ήταν άνδρας ή γυναίκα... Αν ήταν 30, 40, 50, ή 70 ετών...
Αυτή η εικόνα θα μπορούσε να είναι και η απάντηση για όσους έχωναν μικρόφωνα μπροστά στα μπαρουτοκαπνισμένα πρόσωπα των κατοίκων της περιοχής, ρωτώντας: «Τι αισθανθήκατε βλέποντας τη φωτιά να κυκλώνει το χωριό σας;». Για όσους έχουν απορίες πώς ζουν οι κάτοικοι την επόμενη μέρα.
Η θέα των -ευτυχώς- ακέραιων σπιτιών του οικισμού καθώς και καταπράσινων λωρίδων γης στις όχθες του Αλφειού ποταμού δεν μπορεί να καταλαγιάσει την έντονη θλίψη.
Μπαίνουμε στο χώμα κατηφορίζοντας για το ποτάμι, που δεν μπόρεσε να κόψει τη φωτιά.
Το Forester αρχίζει να δείχνει ποιος είναι εδώ ο αρχηγός, αλλά το Mazda με τις 18άρες ζάντες και τα ψηλοπρόφιλα λάστιχα δεν έχει καμιά διάθεση να το βάλει κάτω. Περνά με άνεση από παντού, ενώ πίσω του χωρίς ίχνος κόμπλεξ το Seat επιβεβαιώνει αυτό που όλοι ξέραμε, ότι το Altea ήταν ένα πολύ καλό μοντέλο που δεν τράβηξε στην αγορά, ενώ η τετρακίνητη έκδοσή του έχει όλα τα φόντα για παντός εδάφους άνετες και γρήγορες μετακινήσεις, αρκεί ο υποψήφιος αγοραστής να καταλάβει με τι έχει να κάνει. Πλεονεκτήματά του αποτελούν τα μεταβλητής σκληρότητας ελατήρια και το απίστευτης ακαμψίας πλαίσιο. Μα, πώς το κάνουν αυτοί οι Ισπανοί και τσιμεντώνουν τα bodies καλύτερα από τη μαμά εταιρεία;
Κρίμα που τα λάστιχα είναι σε όλα αμιγώς ασφάλτινα και χαμηλοπρόφιλα (55άρια στο «Σουμπ», 50άρια στο Altea). Κι όμως. Στο σαθρό κατηφορικό δρόμο όλα στρίβουν εύκολα και σταματούν άνετα.
Σταματήσαμε, λοιπόν, για κάποιες φωτογραφίες και τότε ήταν που μέσα στο απέραντο «θανατικό» ακούσαμε το μήνυμα ζωής. Ένας συνεχής ζωντανός ήχος, κάτι σαν σούρσιμο δίπλα στο ρεματάκι. Ένα σχετικά μεγάλο ρυάκι νερού κελάρυζε εκεί, ανάμεσα στην καμένη γη, και έτρεχε στον κατήφορο, δίνοντας ήδη την ευκαιρία σε κάποιους παρακείμενους σπόρους να πάρουν ζωή. Απίστευτο! Εκεί, ανάμεσα σε κορμούς ελιάς που ακόμα κάπνιζαν, η ζωή έδινε τη μάχη της. Η ελπίδα γεννιόταν μέσα από τη στάχτη.
Είναι ήδη αργά το μεσημέρι, όταν περνάμε απέξω από το Σέκουλα (ακροπολική ειδική πριν από 25 χρόνια), του οποίου τα σπίτια έχουν γλιτώσει σαν από θαύμα. Κατεύθυνση για την Αρχαία Ολυμπία. Ενδιάμεσα, στον ακόμα καταπράσινο Πυρρή, η βασανισμένη μορφή της θείας που βγήκε να μας υποδεχτεί (νομίζοντας πως είμαστε η κουστωδία του... πολιτικού που περίμενε ο άνδρας της) τα έλεγε όλα για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή στα απομακρυσμένα χωριά. Μας μίλησε με κλάματα για τη συμφορά που βρήκε τα γειτονικά χωριά. Κατσουφιάσαμε πάλι, αλλά δεν αργήσαμε να πάρουμε τα πάνω μας καθώς πλησιάζαμε την Ολυμπία ανάμεσα σε άθικτο παρθένο δάσος.
«Ρε, ψέματα μας έλεγαν; Πού την είδαν τη φωτιά; Ρε, δίκιο είχε τελικά ο Βουλγαράκης;» σκεφτόμαστε, όταν λίγο πριν από την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου συναντάμε την καταστροφή. Όλα μαύρα. Πανύψηλοι σκελετωμένοι κορμοί πεύκων, ξεκοιλιασμένες πυροσβεστικές φωλιές, καμένες μάνικες, ανοιχτοί κρουνοί, ανίκανα να αμυνθούν στη λαίλαπα πυροσβεστικά «κανόνια». Το μνημείο του Ντε Κουμπερτέν μόλις που σώθηκε, το μουσείο και ο στίβος το ίδιο. Αλλά ποια... λίγα δεντράκια;
Δέκα βουνά και κάτι κάηκαν ένα γύρο από την κοιτίδα του πολιτισμού. Μαζί τους σπίτια και αυλές μέσα στην Ολυμπία, τα φυτά στη νησίδα του κεντρικού δρόμου, κάποια από τα δέντρα του ξενοδοχείου όπου γινόταν η ανασυγκρότηση του Ακρόπολις, ο περιβάλλων χώρος του ξενοδοχείου της Ένης Σεφερλή (μόνης γυναίκας οδηγού τότε).
Βγαίνουμε, φωτογραφίζουμε, μιλάμε με τους τοπικούς, ρωτάμε. Το Νέο Νεοχώρι και η Νεμούτα γλίτωσαν, ο Λάλας και το Λατζόι σχεδόν. Οι ιστορικές ε.δ. του Ακρόπολις δεν αλλοιώθηκαν μόνο από την ασφαλτόστρωση. Έχασαν το χρώμα τους, αυτό που έκανε τους rally men φυσιολάτρες, το περιβάλλον που απαθανάτισαν οι φωτογραφικές μηχανές και οι κινηματογραφικές κάμερες από όλο τον κόσμο, κάνοντας γνωστές τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας στα πέρατα της Γης.
Περιβάλλον; Αλήθεια, πόσο μετράει αυτό σήμερα, όταν όλα είναι προσανατολισμένα στο πόσα θα κερδίσουμε, πόσα θα βάλουμε στην τσέπη;

Καϊάφας, Ζαχάρω, Μεγαλόπολη

Λέτε το δάσος του Καϊάφα να έπεσε θύμα της χάραξης της Ιονίας οδού; Το δάσος της Ζαχάρως; Της Βρίνας; Της Βαρβάσαινας; Του Ταΰγετου από την πλευρά της Καλαμάτας; Ε; Λέτε; Τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς, εκτός από τους Τουρκαλβανούς πράκτορες που δήθεν καίνε τα ελληνικά δάση. Δε μας χρειάζονται. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. Ό,τι δεν έκαναν οι Τούρκοι και οι Γερμανοί το κάναμε εμείς οι ίδιοι, έστω και έμμεσα. Τα αποδεικτικά στοιχεία άφθονα. Μπουκάλια, κονσερβοκούτια, γκαζάκια, σόμπες, μπαταρίες, πιάτα και ό,τι φαντάζεται ο ανθρώπινος νους, διάσπαρτα στο κατ’ επίφαση παρθένο δάσος του Καϊάφα. Διακορευμένο θέλαμε να πούμε... Ούτε τις πέτρες της αρχαίας Ακρόπολης πάνω από τη λίμνη δε σεβάστηκε η φωτιά.
Ταξιδεύουμε προς Κυπαρισσία με πεσμένα φτερά και πού όρεξη για συγκριτικές παρατηρήσεις στα αυτοκίνητα. Μόλις που προσέχουμε το δυσανάγνωστο, λόγω φωτισμού, καντράν του Mazda, ούτε που ακούμε τα τριξίματα του κουρασμένου Forester και ελάχιστα χαιρόμαστε από την ευελιξία και σβελτάδα του Altea.
Το φως πέφτει ανεβαίνοντας για Μεγαλόπολη και καλύτερα, για να μη βλέπουμε τον καμένο Ταΰγετο. Όμως δε βλέπουμε ούτε το δρόμο... Κύριοι της Τεχνοκάρ, επειγόντως Xenon φώτα στο Freetrack ή, αλλιώς, βάλτε του τον κινητήρα 1.4! Όχι πως βλέπεις και πολύ καλύτερα με το CX-7, αλλά σίγουρα με το Forester τη νύχτα αισθάνεσαι πιο άνετα από τα άλλα δύο.

Μεγαλόπολη, Λογκανίκος, Γεωργίτσι, Κονιδίτσα, Χρύσαφα, Πάρνωνας

Το ξημέρωμα μας βρήκε στο βενζινάδικο. Σε 415 μικτά χιλιόμετρα, με τα περισσότερα όμως από αυτά σε εθνικές ή σε ανοικτές επαρχιακές οδούς, το εντελώς άστρωτο Altea αναδεικνύεται το πλέον δαπανηρό, με 12,51 λίτρα/100 χλμ., με -σε απόσταση αναπνοής- δεύτερο το Mazda (12,35) και μακριά τρίτο το Forester (11,17). Φυσικά, όλα αυτά σε ρυθμούς κάθε άλλο παρά πίεσης. Όχι άσχημα θα έλεγε κανείς, αναλογιζόμενος ότι και οι τρεις κινητήρες διαθέτουν τούρμπο, ενώ οι αποδόσεις είναι 200, 230 και 260 ίπποι για Altea, Forester και CX-7, αντίστοιχα, τα δε βάρη καθόλου ευκαταφρόνητα. Οι επιδόσεις; Σχετικές...
Έτσι κι αλλιώς, σε ένα οδοιπορικό η αίσθηση είναι αυτό που μετράει και στη βάση αυτή το «Σουμπ» είναι εκρηκτικό, το Mazda όχι όσο γρήγορο θα ήθελε κάποιος που αγοράζει 260 ίππους και το Altea το πιο ισορροπημένο για αυτήν την κατηγορία.
Αυτό όμως που ήταν ανισόρροπο ήταν σίγουρα το μέγεθος της καταστροφής στο οροπέδιο της Μεγαλόπολης και ειδικά στο δρόμο προς το Λαγκανίκο και τις ειδικές του Ταϋγέτου. Όλα κατάμαυρα. Τα βράχια έτοιμα για να γίνουν... ασβέστης. Ακόμα και τα σίδερα από τις πινακίδες λιωμένα.
Κι όμως. Ανάμεσα σ’ αυτήν τη βαθιά σκούρα εικόνα, τα χωριά και τα εξωκλήσια έμειναν κάτασπρα, άθικτα, λες και ξεφύτρωσαν μετά την καταστροφή. Η εικόνα τα λέει όλα. Η μάχη των κατοίκων και των όποιων δυνάμεων πυρόσβεσης έγινε σπίτι με σπίτι, πόρτα με πόρτα, αυλή με την αυλή, δέντρο με το δέντρο. Και τα δημιουργήματα του ανθρώπου σώθηκαν, όχι όμως και το μεγαλείο της φύσης. Αυτό χάθηκε, έγινε στάχτη, μαζί με τα περισσότερα κατοικίδια ή μη ζώα και τις καλλιέργειες της περιοχής.
Η εικόνα του χαμένου θησαυρού γίνεται αντιληπτή αμέσως μετά τη δεξιά στροφή για το δήμο Πελλάνας. Εκεί όπου η βλάστηση οργιάζει σαν να δείχνει σε όσους περαστικούς το πόσα χάθηκαν.
Λογκανίκος, Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Περιβόλι (μισή μέρα κοιμόταν ο υπογράφων πάνω σε μια ξερολιθιά, όταν, το 1980, ο πίσω άξονας του Escort αποφάσισε να γίνει δύο κομμάτια...), και αμέσως μετά αριστερά για Πελλάνα, Παρδάλι, Κονιδίτσα, Σελασία, Βουτιάνοι.
Όσοι θυμούνται κάτι από αυτά ας ησυχάσουν. Τίποτα δεν άλλαξε. Όλα είναι όπως τότε, εκτός από την ασφαλτόστρωση, που όμως δεν αλλοίωσε τη δυσκολία της διαδρομής.
Κατηφορίζοντας για Σπάρτη τίποτα δε δείχνει την περιοχή όπου άρχισε το κακό, τη φωτιά της Αρεόπολης με τους έξι νεκρούς. Στρίβουμε για Χρύσαφα, Γεράκι και λίγο μετά να τα αποτελέσματα της μεγάλης φωτιάς του Πάρνωνα. Όλα γύρω καμένα. Δέντρα, θάμνοι, ελιές, ακόμα και οι πέτρες από τους αναβαθμούς που έφτιαχναν οι Λάκωνες, προκειμένου να συγκρατήσουν λίγο χώμα για να καλλιεργήσουν στην άγονη γη. Τα Χρύσαφα μόλις που γλίτωσαν ή κάπως έτσι. Κάηκαν οι αυλές, οι πόρτες από τα κελάρια, τα κοτέτσια, τα μαντριά, αλλά έμειναν τα σπίτια, οι εκκλησιές και μερικά λιοστάσια, που λες ότι τα γλίτωσε χέρι Θεού.
Λίγες στιγμές αργότερα οι κάτοικοι των Αγίων Αναργύρων μάς εξηγούν τι ήταν αυτό το χέρι του Θεού. Όλοι οι κάτοικοι -και μόνοι αυτοί- τέσσερις ημέρες ξάγρυπνοι έδωσαν τη μάχη με τη φωτιά και γλίτωσαν ό,τι μπόρεσαν. Μια φωτιά σε καιρικές συνθήκες που ακόμα και όσοι έζησαν τη γερμανική κατοχή δε θυμούνταν ξανά. ¶νεμοι 8, 9 μποφόρ, ένα πύρινο μέτωπο που λες και είχε μυαλό, γύριζε και έκανε στάχτη ό,τι είχε αφήσει όρθιο στο πρώτο πέρασμά του.
Οι ίδιοι άνθρωποι, παιδιά 8 και 10 ετών στα χρόνια που το Ακρόπολις κρινόταν σχεδόν στις δύο απανωτές διελεύσεις της ε.δ. του Πάρνωνα (47,17 χλμ.!), ήταν σαφείς:
«Αν το θυμάστε από τότε, μην πάτε. Θα λυπηθεί η ψυχή σας».
Αλλά πού εμείς. Το πρόγραμμα πρόγραμμα. Όντας ακόμα στην ε.δ. Γεράκι, είδαμε το λόγο για τον οποίο προσπάθησαν να μας αποτρέψουν. Από την Καλλιθέα και μετά το πυκνό δάσος του Πάρνωνα είχε μεταβληθεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο πεύκων και ελάτων, όπου μέσα από τα έγκατα της γης κάπνιζαν ακόμα οι ρίζες των υπεραιωνόβιων δέντρων. Όλα στάχτη μέχρι το πέρασμα της κορυφής. Η δύναμη της φωτιάς είχε μετατρέψει τους κορμούς σε... καλαμάκια, καίγοντας τα σωθικά τους. Η περιβαλλοντική καταστροφή ανυπολόγιστη, η θρυλική ειδική αγνώριστη. Τέλος. Δεν αντέχουμε άλλο. Πάμε γρήγορα στον κατήφορο χωρίς να νοιαζόμαστε για το τότε. Χέρια βαριά, σκέψεις σκόρπιες, διάθεση χάλια.
Τα βαριά SUV ροβολάνε τον Πάρνωνα, εκεί όπου το ’84 εγκατέλειψε ο Ρερλ με το Quattro. Τα συστήματα διεύθυνσης δέχονται εντολές της τελευταίας στιγμής και το Altea δείχνει την ευελιξία του. Τα φρένα δοκιμάζονται, αλλά οι τέσσερις αεριζόμενοι δίσκοι του Mazda δεν παίρνουν χαμπάρι. Οι μικρές ευθείες προκαλούν και, εκεί, η εκρηκτικότητα του Forester είναι άπαιχτη.
Ο δρόμος μέχρι το πανέμορφο χωριό, τον ¶γιο Πέτρο, και από εκεί και πέρα μέχρι την Τρίπολη γίνεται παιχνίδι για τα αυτοκίνητα της συντροφιάς, τα ίδια που στις φωτογραφικές απαιτήσεις του... BG τα κατάφεραν άψογα μέσα σε χωράφια και αναχώματα (υπεροχή λόγω ύψους στο CX-7). Στην είσοδο της Τριπολιτσάς το βενζινάδικο μας δείχνει πόσο κοστίζει αυτό το «άψογα». Έχουμε διανύσει 212 χλμ. αμιγώς ορεινών διαδρομών και τα αποτελέσματα έχουν ως εξής:
Πρωταθλητής κατανάλωσης το CX-7 με 14,9 λίτρα/100 χλμ. Δεύτερο το Forester με μόλις 11,8 λίτρα και ελάχιστα πίσω το Altea 4 με 11,2 λίτρα.
Τι συνέβη; Ποιος έκανε το λάθος στο γέμισμα και ξέφυγε τόσο η μέτρηση του Mazda; Ελάχιστα λεπτά μετά όλοι θυμόμαστε αυτό που λέγαμε από το ξεκίνημα του οδοιπορικού. Ότι δηλαδή ο κινητήρας των 260 ίππων στερείται ροπής. Ότι στα κλειστά στροφιλίκια πολλές φορές το αμάξωμα των 1.800+ κιλών ζητούσε 1η για να φύγει - και αυτό τού έδωσε και την τελευταία θέση στη μάχη της οικονομίας.
Κι όμως. Το Mazda είναι αυτό που τάραξε τα νερά της κατηγορίας. Τι κι αν δεν πήρε καμιά ψήφο από την παρέα του οδοιπορικού; (Τρεις θα αγόραζαν το «Σουμπ», ένας το Seat). Τι κι αν είναι το ακριβότερο;
Ο κόσμος το θέλει. Το αποζητά. Ίσως ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε τόσες πολλές ερωτήσεις για αυτοκίνητο της κατηγορίας του. Απίστευτο ρεύμα. Τόσο, που διστάζεις να πεις τα όποια κατά διαπιστώνεις, για να μη χαλάσεις το όνειρο όσων ρωτούν...
Πάντως, με το χέρι στην καρδιά και κοιτάζοντας οικονομοτεχνικά (χωρίς την πράξη μεταπώλησης), ανάμεσα στα τρία θα προτιμούσαμε Altea 4 freetrack, αλλά άντε να το πεις και σε ποιους...
Όπως σε ποιον και πώς να πεις τι πραγματικά είδαμε στα καμένα, όταν δεν έχουμε σε εικόνα -έστω- τη ματιά του βοσκού στο Μάτεσι._ Ν. Τ.

Αναμφισβήτητα, η μηχανολογική υπόσταση του Forester αντιστέκεται στο χρόνο και αποδεικνύει την αξία της. Η τετρακίνηση και οι αναρτήσεις δουλεύουν πολύ καλά, τόσο εντός όσο και εκτός δρόμου. Ο εξαιρετικός κινητήρας σού επιτρέπει να το οδηγείς με μία ταχύτητα πάνω, αλλά ό,τι κερδίζεις από την υποδειγματική ελαστικότητα το θυσιάζεις στο βωμό του «πέτρινου» συμπλέκτη. Όσο δε για το αμάξωμα, χρειάζεται άμεσα κάτι πιο σύγχρονο και ευρύχωρο.
Ακριβώς δηλαδή εκεί όπου πατάει το CX-7 για να κερδίσει τις εντυπώσεις, μαζί και με τη χορταστική ιπποδύναμη. Είναι ιδανικό για το ταξίδι, έχει υποδειγματική ποιότητα κύλισης, όμως η αδυναμία του κινητήρα κάτω από τις 2.000 σ.α.λ. έχει επιπτώσεις τόσο στην εκτός δρόμου κίνηση όσο και στην κατανάλωση.
Και φθάνουμε έτσι στην προσωπική προτίμηση. Αν «καταπιείς» την εμφάνισή του, τότε το freetrack αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευχάριστο, τόσο για τον οδηγό (ιδανική συνεργασία κινητήρα, αναρτήσεων, τετρακίνησης, με κερασάκι τη θέση οδήγησης) όσο και για την υπόλοιπη οικογένεια, χάρη στους τεράστιους χώρους και τις άφθονες πρακτικές λεπτομέρειες. Δε θα ανοίξει νέα μονοπάτια, θα πάει όμως στους περισσότερους χωματόδρομους._ Σ. Τ.

Μεγάλο το σοκ της καμένης γης στην Πελοπόννησο. Οι εικόνες που αντικρίσαμε πόνεσαν και έμειναν χαραγμένες στο μυαλό. Είναι από τις στιγμές που οτιδήποτε άλλο μοιάζει πολύ μικρό και λίγο. Επιστρέφοντας, όμως, έπειτα από το διήμερο οδοιπορικό, φτάνοντας στην Αθήνα και βλέποντας τα εκατομμύρια μικρά φώτα μπροστά να απλώνονται, η σκέψη ταξίδεψε και στις τρεις μηχανές που μας συντρόφευσαν και ζήσαμε μαζί τους για δύο δύσκολες μέρες. Ο νέος της παρέας, το CX-7, ξεχωρίζει για την αισθητική του, η οποία ξεπερνάει την Ευρώπη και φτάνει μέχρι την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Με απλά λόγια; «Αμερικανιά». Δεν υπάρχει μέση λύση. Θα αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές ή «εχθρούς». Από εκεί και πέρα, αν ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι ο κινητήρας είναι ενοχλητικά ράθυμος κάτω από τις 2.000 σ.α.λ., θα εντυπωσιαστεί από την ισχύ του. Και μιας περί αισθητικής ο λόγος, στη Seat δεν πρέπει να είχαν πολύ κέφι, όταν σχεδίαζαν το freetrack. Αν αντιπαρέλθει κανείς αυτόν το «σκόπελο», τότε έχει να κάνει με ένα εξαιρετικό σύνολο, με κινητήρα διαμάντι. Πιο απλά, αναλογιστείτε τα θετικά στοιχεία ενός FR ή Cupra, αλλά με την κίνηση να μεταδίδεται και στους τέσσερις τροχούς... Last, but not least, ο «αλήτης» της παρέας. To Forester. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο συνδυασμός ανάρτησης-πλαισίου-κινητήρα θα παραμένει στο προσκήνιο. Ο οδηγός μπορεί να κινηθεί, ανάλογα με τις επιθυμίες του, σε οποιονδήποτε δρόμο και επιφάνεια. Αρκεί να ξεπεράσει το συμπλέκτη-όργανο γυμναστικής αλλά και το τιμόνι, που δείχνει να έχει μεγαλύτερη «διαδρομή»! Το ίδιο ισχύει και για την αισθητική του, αφού μπορεί η «καρδιά» να αντέχει, αλλά το «σώμα», πλέον, αδυνατεί - παρ’ όλα τα λίφτινγκ..._Π. Τ.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
MAZDA CX-7 SEAT ALTEA 4 FREETRACK SUBARU FORESTER 2.5 XT
KINHTHΡΑΣ
ΚΥΛΙΝΔΡΟΙ 4 σε σειρά 4 σε σειρά 4 σε επίπεδη διάταξη
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 2.261 κ.εκ. 1.984 2.457
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 260 ίπποι/5.500 σ.α.λ. 200/5.100 230/5.600
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 38,7 χλγμ./3.000 σ.α.λ. 28,6/1.800 32,6/3.600
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
ΤΕΤΡΑΚΙΝΗΣΗ Αυτόματη Αυτόματη Μόνιμη
ΚΙΒΩΤΙΟ Χειροκίνητο 6 σχέσεων Χειροκίνητο 6 σχέσεων Χειροκίνητο 5 σχέσεων
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ Γόνατα ΜακΦέρσον, αντιστρεπτική Γόνατα ΜακΦέρσον, αντιστρεπτική Γόνατα ΜακΦέρσον, αντιστρεπτική
ΠΙΣΩ Πολλαπλών συνδέσμων, αντιστρεπτική Πολλαπλών συνδέσμων, αντιστρεπτική Γόνατα με εγκάρσιους και διαμήκεις βραχίονες, αντιστρεπτική
ΦΡΕΝΑ
ΕΜΠΡΟΣ Αεριζόμενοι δίσκοι Αεριζόμενοι δίσκοι Αεριζόμενοι δίσκοι
ΠΙΣΩ Αεριζόμενοι δίσκοι Δίσκοι Δίσκοι
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜxΠxΥ 4.675x1.870x1.645 χλστ. 4.493x1.788x1.622 4.485x1.735x1.585
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.750 χλστ. 2.576 2.525
ΒΑΡΟΣ* 1.809 κιλά 1.592 1.489
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 210 χλμ./ώρα 214 221
0-100 χλμ./ώρα* 7,8 δλ. 7,9 6,4
0-400 μ.* 15,8 δλ. 15,8 14,5
ΤΙΜΗ Aπό 36.490 ευρώ Aπό 30.000** Aπό 39.500

* TIMH 4T
** ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΤΙΜΗ